Trauma en een dode kikker – of hoe iets kleins iets groots kan raken

Wanneer je het woord trauma hoort, waar denk je dan aan?
Zelf dacht ik altijd aan iets groots, iets heftigs. Iets wat je leven op z’n kop zet en waar je dagelijks veel last van hebt. En eerlijk is eerlijk: dát is trauma ook. Maar het is niet het hele verhaal.

Tijdens mijn opleiding tot coach met inzet van honden, bij Take The Leash in Heeten, ontdekte ik dat trauma ook in het klein bestaat. Soms zelfs in zulke kleine dingen dat je ze amper opmerkt – totdat ze je ineens raken. Of, in mijn geval: laten schrikken.

Mini-trauma’s en tenen stoten
Een van de eerste dingen die ik leerde, was dat gedrag vaak voortkomt uit eerdere ervaringen – en dat die ervaringen niet altijd groots of dramatisch hoeven te zijn om invloed te hebben.
Stel: je stoot je teen keihard aan een kastje. De volgende keer dat je er langs loopt, ben je onbewust voorzichtiger. Je lichaam wil je beschermen tegen herhaling van die pijn. Dat is een voorbeeld van een mini-trauma. Klein, maar effectief.
Het fascinerende is dat dit niet alleen gebeurt bij fysieke pijn. Ook emotionele schrikmomenten kunnen zich op zo’n manier vastzetten in ons systeem. Zonder dat we het doorhebben.

En toen was daar… de kikker
Tijdens de laatste les van de opleiding wandelde ik met Yoeki, mijn trouwe co-coach. Alles voelde ontspannen – tot ik opeens een dode kikker op het pad zag liggen. Ik schrok, maakte een hupje opzij en zei luchtig tegen de cursusleidster:
“Oeps, een dode kikker. Ik kan niet zo goed tegen dode dieren.”
En ik wilde alweer vrolijk verder lopen.

Maar zij bleef staan.
“Wacht eens,” zei ze. “Dit is trauma. Kom, we gaan even bij de kikker staan.”

Ik dacht: Trauma? Kom op. Het is maar een kikker. Laat maar gaan, ik kijk gewoon niet.

Maar goed, ik bleef. We stonden er samen bij.
Ze vroeg me: “Wil je er eens naar kijken en voelen wat er gebeurt?”
En ineens…
Paniek.
Mijn ademhaling schoot omhoog, ik begon te trillen, te zweten, voelde me misselijk – en ineens liepen er tranen over mijn wangen. Ik wilde niet kijken, niet voelen. En toch gebeurde het. Die dode kikker raakte iets in mij dat dieper zat dan ik dacht. Het ging niet om het beestje zelf, maar om wat het in mij losmaakte.

De kracht van stil durven staan
Wat deze dode kikker mij liet zien?
Dat ik – net als zovelen – soms liever wegloop van mijn gevoelens dan ze écht aan te kijken.
Liever luchtigheid dan ongemak. Liever verder wandelen dan stilstaan.
Maar juist dat stilstaan… dát is waar de magie begint. Niet om te blijven hangen in wat moeilijk is, maar om het aan te mogen kijken. Zonder oordeel. Met zachtheid.

Tot slot: de kikker is niet het probleem
De kikker werd uiteindelijk een soort symbool voor mij. Een klein wezen met een grote boodschap:
“Kijk niet weg. Voel. Je hoeft het niet op te lossen. Alleen maar toe te laten.”

En geloof me, het blijft een beetje gênant – huilen om een dode kikker. Maar ik lach er ook om.
En misschien zit juist daar de les: dat groei best een beetje ongemakkelijk mag zijn, en soms zelfs een beetje grappig.
Dus als jij ooit ineens schrikt van iets kleins, of jezelf betrapt op ontwijken of weglopen – weet dan:
Misschien is het jouw kikker.
En misschien wil hij je iets vertellen.